Dumarating ... Umaalis

Isang araw, naglalakad ako sa Forestry. Nakasalubong ko ang isang tita na nagtatrabaho sa isang office ng UPLB. Nag-usap kami at nagkumustahan Tinanong ko sya kung pwede pa ba ako mag SA sa kanila. Tapos na yata kasi ang period para mag-apply. Sinabi nya sakin na pwede daw. Irerequest na lang daw nila ulit sa OSA na kukuha pa sila ng isa pa para makuha nila ako. Sobrang nagpasalamat ako sa kanya.

Nakarating kami sa sakayan ng jeep at habang naghihintay, maraming ibang sasakyan ang dumaan. Hanggang sa isang malaking truck ang sunod na dumaan at sa di inaasahan … nagulungan ng truck ang kanang paa ko. Dugo. Maraming dugo. Pilit kong hinahanap sa paa ko ang sugat na pinagmumulan ng dugo ngunit masyadong marami ito na tila tinatakpan na ang buong paa ko. Sa kabila nito, wala akong nararamdamang  sakit.

Naglakad kami ni tita ng kaunti. Patuloy sa pag-iwan ng bakas ang paa ko sa kalsada. Sumakay kami sa isang coaster na puro mga gradeschool students ang nakasakay. Bumaba kami sa arko ng Forestry at doon ay itinuro nya sa akin kung saan pupunta para ipacheck yung paa ko ngunit nawala na sya.

Nakasabay ko sa jeep ang isa pang kapwa ko esyudyante. Sya naman ang nagsabi sa akin na, "Sa bababaan mo, may hagdan pababa. Sundan mo lang yun, makikita mo rin yung gagamot sa sugat mo." Ihininto ng driver ang jeep sa lugar kung saan ako bababa ngunit hindi ako sinamahan ng kapwa ko iska. Sinunod ko na lang ang payo nya. Pagbaba ng hagdan ay nakita ko ang pagamutan. Tinanong nila ako ng ilang tanong at kanilang ginamot ang aking sugat.

Nakatulog ako kaninang hapon.Ito ang panaginip ko. Pagbangon ay aking naisip ang nais nitong ipahiwatig sa akin:

Minsan sa buhay, hindi natin maiiwasan ang masugatan. Maaaring ang sakit na dulot nito ay sa ating paningin o pakiramdam ngunit kahit ano pang mangyari, may mga tao tayong makakasalamuha sa daan. Marami sila pero ilan lang yung makakapagturo ng daan. Sa paglalakbay upang mahanap ang kagalingan, walang isang tao na makakasama mo mula sa pagkakaroon mo ng sugat hanggang sa gumaling ito. Sa bandang huli, pag narating mo na ang dulo, makakaya mo na magsalita at ikwento ang lahat ng pinagdaanan mo mula simula hanggang sa kinaroroonan mo at tuluyan mong mararating ang tunay na kagalingan na magmumula sa sarili mo mismo.

Ang mga tao sa buhay natin ay dumarating at umaalis din. Ganun din tayo sa buhay nila. Hindi natin mahahanap ang kagalingan mula sa iba dahil sa sarili natin ito magmumula. At may isang bagay tayong matitiyak: May kagalingan. Kailangan lang natin maging malakas upang lumakad at hanapin ito.